Wanneer dit voel of God stil is

Daar is ‘n stilte wat jou geloof toets op maniere wat jy nooit kon dink nie. Dit is daardie stilte wanneer jy bid, wag, hoop—en niks gebeur nie. As vroue is ons gewoond daaraan om dinge te laat gebeur. Ons beplan, organiseer en probeer probleme oplos. Maar wat doen jy wanneer jy alles gegee het, en die hemel steeds stil bly?

Ek onthou ‘n tyd in my lewe waar ek gevoel het asof God my vergeet het. Ek het gebid vir ‘n deurbraak, ‘n antwoord, net ‘n teken dat Hy my nog sien. Ek het gewag en gewag, en hoe langer ek gewag het, hoe meer het twyfel begin insluip. Het ek iets verkeerd gedoen? Het God my stem nie meer herken nie? Dit was eers later, toe ek teruggekyk het, dat ek besef het hoe diep ek in daardie tyd gegroei het. Die stilte was nie ‘n afwesigheid nie—dit was ‘n uitnodiging om te leer vertrou.

Jesaja 40:31 sê: “Maar die wat op die Here wag, kry nuwe krag; hulle vaar op met vlerke soos arende; hulle hardloop en word nie moeg nie; hulle wandel en word nie mat nie.” Dis een van daardie verse wat so mooi klink, maar bitter moeilik is om te leef. Wag voel nie soos nuwe krag nie. Dit voel soos moedeloosheid. Maar God se tydsberekening is anders as ons s’n.

Ek het eenkeer ‘n vrou ontmoet wat jare lank vir haar man se bekering gebid het. Sy het ‘n punt bereik waar sy gevoel het haar gebede steek vas teen die dak. Maar sy het aangehou, nie omdat sy ‘n onmiddellike antwoord gekry het nie, maar omdat sy gekies het om God se karakter bo haar omstandighede te vertrou. Toe, op ‘n dag wat vir haar soos enige ander gevoel het, het haar man na haar toe gekom en gesê: “Ek weet nie hoekom nie, maar ek wil kerk toe gaan.” Dit was die begin van sy pad met Jesus. Haar gebede was nie verlore nie.

Dalk is jy ook in ‘n seisoen van wag. Dalk is jou hart se diepste begeerte steeds onbeantwoord. Maar wag beteken nie God het jou vergeet nie. Hy werk in die ongesiene, in die stilte, in die plekke wat ons nie verstaan nie. Hou vas. Bly glo. Jou storie is nie verby nie.